Hemelzeker

Vannacht (*) is ons moedertje naar de hemel gegaan.
Na een kort en zuiverend verblijf in het vagevuur,
heeft ze onze sfeer definitief, met energie en goesting,
voorgoed verlaten.
Mét paukenslag, vuur en ijsbombardement.
Als boodschap kon het niet explicieter,
niet koninklijker en met meer pracht en praal.

(*)De nacht van 25 op 26 mei 2009 trok een onweersfront
een spoor van vernieling door het land van Waas.

En hoe ik dat weet?
Gewoon, ik weet dat.
Ze is nu in de hemel, zeker weten.
Nu pas? hoor ik je vragen.
Maar dat is toch rap.
Voor een vagevuur mini-kuur van goed zeven weken wil ík best tekenen.
Het vagevuur heeft bij haar hier en daar een stekeltje afgeschroeid,
het pantsertje doen barsten,
en misschien wat nederigheid bij gebracht…
Want haar vader zei vroeger : “Marietje je moet wat nederiger zijn.”
Ja, dat heeft ze me zelf verteld.
Ze heeft me nog allerlei verteld, wat achteraf gezien veel verklaart….

Maar ter zake,
die nacht is ze, geheel in haar eigen stijl, vertrokken:
met “envergure”,
met stijl,
met bravoure,
met de grote trom,
met bombast!

En hoe ík nu weet dat ze in de hemel is?
Omdat ik haar stem heb gehoord.
Boven het kabaal van het nachtelijke klank- en lichtspel hoorde ik:
“Ik ga nu !”
Ik bibberde in mijn bed ,
het was half drie ’s nachts,
en ik had het laken tot mijn neuspunt omhoog getrokken,
en ik wist het:
het is ons Ma.
Daar gaat ze !
met klasse!

Het is trouwens ondertussen op TV geweest
en Sint Gillis Waas is rampgebied verklaard.
Dat was er natuurlijk een beetje over.

Haar signaal was wel duidelijk:
“Bestemming bereikt”.

Helaas een spoor van vernieling achterlatend.
Dat heeft ze in al haar vuur en enthousiasme vast over het hoofd gezien.
Niet slecht bedoeld.
Ze was toen nog net niet in de hemel, snap je.
Nee ik denk dat ze wilde zeggen:
“Kijk ik ben gegaan hoe ik het graag had,
helemaal zelf.
Sorry kinders.
En nu ben ik aangekomen. “
Zo is dat…
Tenminste zo denk ik erover.

En waarom een mini-vagevuur?
Och niemand is perfect.
Waarom zeg je verre van ?
Zo erg was het toch ook niet.
Niemand is volmaakt, ook zij niet.
Soms hadden we het wel moeilijk met haar… onvolmaaktheid…
Dat ze zo duidelijk was, en overtuigd, en volhardend.
Maar misschien zijn we dat zelf ook.
Je kent het verhaal van de appel toch.

Het deed me deugd dat ze liet weten
“aangekomen te zijn”.

Ik had het gevoel dat ze nog meer zei:
“Genoeg getreurd,
vooruit, kop op,
zorg dat de club samenblijft.”
Denk ik….

We zullen ons best doen Mams.

Natuurlijk ben ik benieuwd hoe ze het daarboven stelt.
Wie ze er tegen komt en opzoekt,
wat ze zoal doet
en hoe ze eruit ziet.
Misschien mag ze er een verheerlijkt lichaam kiezen.
Dan kiest ze vast iets met klasse.
Zo van :
”Het mag best opvallen dat ik het ben.”

Zou ze er nog kennissen ontmoeten?
En hoe dan ?
Als gelijke of in de gekende en-of gedwongen rol?

Als de hemel de zaligheid brengt.
Moet je er wel je ding kunnen doen.
Weldoen en organiseren,
alles op wieltjes laten lopen,
leiding geven aan een paar engelen,
die alle bevelen heel precies en stipt uitvoeren.

Hier en daar mag je misschien aan een paar zieligaards,
die waarschijnlijk nog in het vagevuur zitten, wijze raad geven
en ze aanmoedigen en oppeppen…
Zaalig!!

Ik denk dat ze er handen en engelen te kort zullen komen.
Want de hemel moet, volgens de definitie,
voldoende variatie bieden, liefst met een snuifje sensatie.
Bijvoorbeeld af en toe een optocht met exotische engelen,
afgerond met een vuurwerk...

dat ontaardt in een brandje,
op veilige afstand…
zodat niet iedereen het ziet ,
en je het wel aan ieder kan wijzen…

Zo van :
”Kijk daar brandt het,
kom niet te dicht bij…
Als je hier gaat staan zie je het nog beter !
HIER !”

En wat zou ze in de hemel doen met de verdere vervolmaking…
van haar sterke kanten?
Alles naar de overtreffende trap verheffen ?
Daadkracht,
snelheid,
schranderheid,
zelfbewustzijn,
taalvaardigheid,
behulpzaamheid,
liefde voor muziek…

Dingen die we allemaal hebben meegekregen.
Want zij heeft,
beslist en overtuigd,
voor een warm nest gezorgd,
waar je kansen kon krijgen,
en waar waarden en normen onwankelbaar waren.

Tja een hele job, alles wat we hebben meegekregen,
zelf "gemarineerd" verder door te geven…..

Waar was ik ?
Wat zou ze eerst doen in de hemel ?

Eerst naar onze Pa gaan natuurlijk.
Het zal hen deugd doen weer samen….
Op zijn ’s zondags samen in het bankstel.
Eens lekker dicht bij elkaar zitten.
Dat moet heerlijk aanvoelen in zo’n verheerlijkt lichaam.
Waarschijnlijk een lichaam met veel floer, en warmte,
zonder te zwoel of te klef aan te voelen.
Zeker niet klef daar kreeg ze het van,
van klef.

En samen in de zon.
Een zon boven het bankstel die je niet verbrandt.
Maar die alleen zaligheid geeft.

Verder samen muziek beluisteren…
Opera en Belcanto ŕ volonté,
zonder kommentaar van de kinders….

Lekker eten:
’s zondagse soep,
varkensgebraad met groetenkrans
en croquetten.
En een toetje met slagroom...

In het seizoen asperges met eitjes.

’s Morgens,
of is het er altijd licht ?
Wit brood of beschuit met echte boerenboter en confituur.
Wow..

Samen wandelen naar heikapel of zo,
of samen bergen beklimmen.
Of zijn die er in de hemel niet…
Nee waarschijnlijk heb je er de schone uitzichten,
zonder dat je op een berg moet klimmen.

Niet echt voor hun beidjes.
Ze hielden wel van prestatie.
En niet alleen voor zich zelf….

Ik denk dat de “loosers” beter in het vagevuur blijven.
Een strevers-hemel moet voor “loosers” een hel zijn.
Dan is het vagevuur toch beter niet ?
De naam zegt het zelf: een vaag vuur.
Tja

En zou ze ons kunnen zien.
Misschien niet zo’n goed idee.
Ik heb het niet voor alziende ogen die op ons toezien.
Alles heeft zijn tijd…
En soms heeft iets zijn tijd gehad.

Och misschien best dat Ma gewoon in de oneindige zaligheid vertoeft.
Met Pa.
In een aangepaste omgeving.
En helemaal vervuld…en tevreden.

Ja.

Zo iets is het, denk ik.

Zo is het goed.
Ja.
Dag Ma.

Het ga je goed.

Klik hier voor download van de tekst in word

terug

home